Erani World

Każde słowa są podwójną kreską Nigdy nie będzie drugiej przeszłości Będą tylko puste dążenia do doskonałości Nie potrafię być dla Ciebie kimś kto by Otworzył nowy rozdział w Twym życiu Iść za parą oddechów to jak pójść Za nie wypełnionym istnieniem Wypełniam tą  pustkę oddalając Wszystko co było stroną naszych lat Zostanie tylko zasada kochanków Napisana pod przykrywką jednego Z listów pisanych bardziej emocjami Niż kłamstwem i obrazem woli dwojga serc Ten dzień daje nam jeszcze jedno Spojrzenie na nas bez świata Jakim staje się tylko po zmroku Nigdy nie będę tą samą osobą Tylko odbiciem Twego dotyku Tylko spojrzenie w tym samym kierunku

Te same słowa okrążają świat Wzory nie są idealne tylko osobne Nasze twarze dzielą kilometry Uważamy to za bliskość doskonałą Nic nas nie dzieli poza granicami miast Tylko usta mogą wskazać nasz życiowy sens To co rysuję świat jest tylko wizją dwojga Stron i kreską grupy ludzi przekładaną Z rąk do rąk uciekającą z biegnącym czasem Narodowość można opisać Swoje nawyki i przyzwyczajenia Drogi i miejsca tworzą Jedną mozaikę myśli

Nikt nie był ze mną Szczery ani jeden dzień Czas powiedzieć sobie prawdę Weź ją ona jest lepsza Wszystko jest niczym Cały świat dzielimy na dwoje Pozostawiając pustkę za nami Każda jej część jest Twym wzorem Spisanym jak zły krzyż naszych czasów Staniesz tylko po stronie ideałów Piękny umysł żądzą władzy Francuskim pocałunkiem Matka i Córka Ojciec i Syn Siostra i Brat Nurtuje Nas ta sama Wojna pokoleń 

Brak smaku ewolucji Pustka w rękach bez Strefy wspomnień Ponad myślami ulic i miast Nie mogę tego zmienić W motyla czasu mając w Sobie tyle lęku co gronostaj W świetle dźwięku ku przestrzeni Rozpisana na dwa takty Rozmowa tłumu wygrana Stoi po ich stronie Broń jest ich a ja Stoję bardzo na ziemi Jednak drugiej połówki Nie urodzaj w ziemi  

Każdy dotyk ma smak wiśni Nic nie mam do siebie Do dodania mam tylko Cień Twego ciała z namysłem Ust ze śladem kredki bratków Białe koronki na skroni wodne czoło Oczy otwarte na przyszłość Otwarte łono na nowe pokolenie Kwiatów pełne kolorów i słów Poskromionych przez ciepło poduszki Klon Twych drzew ma zawsze ten sam Cienia szkarłatu brązu diamentu

Nigdy nie byłeś blisko Tylko szept jest śladem mym Tak prosto myśli płyną Z uczuć do uczuć Ponad to co wiemy o Nas Nigdy nie bedziesz moją tak Prostą drogą która dotyka marzeń Pusty umysł zaczyna krzczeć Wszystko czego nie mówiły usta Ulatujace chwile pomiedzy powiekami Dają swoją siłe tym co dotykają nieba Ideał dnia ma minutę by urzec stwórce

Każda strofa nie równa jest W kropli sfery świata ani Słowa ani pustego ustępu Pocałunków i dotyku rąk Firanka odziewa nagą pierś Poemat ciała jest otwarty Na przyszłość która dzielona Miłością w minutach jak Sekstans ciała szuka wciąż Ujmy w honorze do końca Naszych sypialnianych myśli Ale trudno mówić kocham Jeśli bierzesz za ster i odchodzisz Bez linii mapy Twych słów